เรื่องราวของเพจเลี้ยงลูกเพจหนึ่งในตอนนี้ ทำให้ผมนึกถึงเพลงนี้ของวง  Staind  ขึ้นมา เกี่ยวกับชีวิตของเด็กคนหนึ่งที่เติบโตขึ้นมาท่ามกลางความกดดันและเส้นทางที่พ่อแม่เป็นคนกำหนดให้ทุกอย่าง

 

To my mother, to my father,

It's your son or it's your daughter,

Are my screams loud enough for you to hear me?

Should I turn this up for you?

ถึงคุณพ่อและคุณแม่

นี่ลูกเอง

เสียงกรีดร้องของลูกดังไปถึงพ่อกับแม่มั้ย?

หรือต้องให้แหกปากดังกว่านี้?

 

I sit here locked inside my head

Remembering everything you said

The silence gets us nowhere!

Gets us nowhere way too fast!

ลูกเหมือนกักขังตัวเองอยู่ในความคิด

ใจยังคงจดจำคำพูดทุกอย่างของพ่อกับแม่อยู่

ความเงียบงันมันทำเราไปไม่ถึงไหนกัน

เรามาถึงทางตันเร็วเกินคาด

 

The silence is what kills me

I need someone here to help me

But you don't know how to listen

And let me make my decisions

ความเงียบงันมันฆ่าลูก

ลูกต้องการใครสักคนมาช่วยเหลือ

แต่เหมือนพ่อกับแม่ไม่คิดจะรับฟัง

และไม่เคยปล่อยให้ลูกตัดสินใจอะไรเองบ้าง

 

I sit here locked inside my head

Remembering everything you said

The silence gets us nowhere!

Gets us nowhere way too fast!

ลูกเหมือนกักขังตัวเองอยู่ในความคิด

ใจยังคงจดจำคำพูดทุกอย่างของพ่อกับอยู่

ความเงียบงันมันทำเราไปไม่ถึงไหนกัน

เรามาถึงทางตันเร็วเกินคาด

 

All your insults and your curses

Make me feel like I'm not a person

And I feel like I am nothing

 But you made me so do something

'Cause I'm fucked up because you are

Need attention, attention you couldn't give

ทุกคำตำหนิและดุด่าของพ่อแม่

ทำให้ลูกรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่คน

ตัวเราเองช่างไร้ตัวตนเหลือเกิน

แต่พ่อแม่สร้างลูกขึ้นมานะ ทำอะไรสักอย่างสิ

ชีวิตลูกมันชิบหายหมดแล้ว เพราะพ่อแม่

อยากได้รับการยกย่อง อยากได้รับความสนใจที่พ่อแม่ไม่เคยมีให้ลูกนี่ไง

 

I sit here locked inside my head

Remembering everything you said

The silence get us nowhere!

Gets us nowhere way to fast

ลูกเหมือนกักขังตัวเองอยู่ในความคิด

ใจยังคงจดจำคำพูดทุกอย่างของพ่อกับอยู่

ความเงียบงันมันทำเราไปไม่ถึงไหนกัน

เรามาถึงทางตันเร็วเกินคาด