ตอนนี้ระหว่างที่กำลังรอเพลงปังๆ เรามาเข้าช่วงย้อนอดีตคลาสสิคกับเดี๊ยนกันเถอะ ตอนนี้อะไรๆ ในยุค 90s’ ก็กลับมาอินอีกครั้ง แล้วนับประสาอะไรกับเพลงดีๆ ละ เราลองมาฟังเพลงเก่าๆ ให้ได้บรรยากาศยุคแผ่นไวนิลยังเฟื่องฟูกันเถอะ

 

 

Hello darkness, my old friend,

I've come to talk with you again,

Because a vision softly creeping,

Left its seeds while I was sleeping,

And the vision that was planted in my brain

Still remains

Within the sound of silence.

สวัสดีความมืด เพื่อนเก่าของฉัน

ฉันมาคุยกับคุณอีกแล้วนะ

เพราะว่าจินตนาการมันได้คลืบคลานเข้ามา

และแข็งแกร่งมากขึ้นทุกทียามฉันหลับ

และภาพความคิดที่ฝังหัวฉันอยู่นั้น

ยังคงอยู่

ในเสียงแห่งความเงียบงัน

 

In restless dreams I walked alone

Narrow streets of cobblestone,

'Neath the halo of a street lamp,

I turned my collar to the cold and damp

When my eyes were stabbed by the flash of a neon light

That split the night

And touched the sound of silence.

ในความฝันอันไม่ประติดประต่อ ฉันอยู่เพียงลำพัง

บนถนนแคบๆ ที่เต็มไปด้วยกรวด

ภาตใต้เงาของแสงโคมไฟ

ฉันกระชับคอเสื้อให้ปกป้องร่างกายจากความหนาวและความชื้น

เมื่อแสงไฟสาดส่องเข้ามาในดวงตาของฉัน

และผ่าตัดความมืดมิด

ในเสียงแห่งความเงียบงัน

 

And in the naked light I saw

Ten thousand people, maybe more.

People talking without speaking,

People hearing without listening,

People writing songs that voices never share

And no one dared

Disturb the sound of silence.

และภายใต้แสงนั้นที่ฉันเห็น

คนเป็นหมื่นๆ คน บางทีอาจจะมากกว่านั้น

ผู้คนสื่อสารกันโดยปราศจากเสียงพูด

ผู้คนได้ยืนเสียง แต่ไม่รับฟัง

ผู้คนเขียนบทเพลงแต่ไม่แบ่งปันใคร

ไม่มีใครกล้า

ที่จะทำลายเสียงแห่งความเงียบ

 

"Fools," said I, "You do not know.

Silence like a cancer grows.

Hear my words that I might teach you.

Take my arms that I might reach you."

But my words like silent raindrops fell

And echoed in the wells of silence

“โง่จริงๆ” ฉันพูด “คุณไม่รู้หรอ

ความเงียบจะแพร่ไปเหมือนกับเชื้อมะเร็ง

“ฟังคำพูดของฉันให้ดี ฉันจะสอนอะไรให้

จับมือฉันที่อาจจะเอื้อมไปหาคุณไว้”

แต่คำพูดของฉันก็เหมือนกับเสียงเงียบยามฝนตกลงมา

และสะท้อนไปในปล่องแห่งความเงียบ

 

And the people bowed and prayed

To the neon god they made.

And the sign flashed out its warning

In the words that it was forming.

And the sign said, "The words of the prophets are written on the subway walls

And tenement halls

And whispered in the sounds of silence."

และผู้คนต่างคำนับและสวดภายนา

กับเทพเจ้าในแสงนีออนที่พวกเขาสร้างขึ้น

สัญญาณเตือนได้สว่างวาบขึ้นมา

แสดงคำที่ได้โดนตั้งค่าไว้

สัญญาณนั้นบอกว่า “คำสอนทุกอย่างของศาสดานั้นถูกเขียนลงที่ข้างกำแพงรถไฟใต้ดิน”

และและห้องโถงที่พัก

และกระซิบผ่านเสียงแห่งความเงียบงัน”